Osman Nuri Topbaş Hocaefendi, Hazret-i Mevlânâ’dan bazı hikmetli sözleri naklediyor…

HAZRET-İ MEVLÂNÂ’DAN SEÇME SÖZLER

• Ey kardeş, sen, tefekkür ile hayat bulmalısın. Bedenin, kemik ve etten ibâret, hayvanlarla aynı. Eğer tefekkürün gül ise, sen gül bahçesindesin. Tefekkürün diken ise, külhan kütüğüsün.

• İnsana, aradığı şeye bakılarak değer verilir. (Temâyülleri o insanın aynasıdır.)
• Gönlün yitirdiği hikmet kumaşı, gönül ehlinin katında ele geçer. Katı taş olsan, mermer kesilsen bile, bir gönül sahibine ulaştın mı inci olursun.
• Bil ki edep, ancak her edepsizin edepsizliğine sabır ve tahammül gösterebilmektir. Gül, o güzel râyihayı, dikene sabretmesiyle kazandı.
• Suyun yüzlerce kerem ve ihtişamı vardır ki; kirlileri kabul eder ve kirlerini temizler.
• Körler çarşısında ayna satma, sağırlar çarşısında gazel atma. (Kime, nasıl hitâb edeceğini bil.)
• Ne kadar zengin olsan, ancak yiyebileceğin kadar yersin. Denize testiyi daldırsan, alabileceği kadar su alır, gerisi kalır. (İhtirasın, ne kadar boş olduğunun ifadesi…)
• Nice balık vardır ki su içinde her şeyden eminken boğazının hırsı yüzünden oltaya tutulmuştur. (İhtiras; saâdet değil, felâket getirir.)
• Tatlı suyun başı kalabalık olur. (İnsan, ihsana mağluptur.)
• Sen hiç buğday ektin de arpa bittiğini gördün mü? (İnsan ancak gayretinin karşılığını bulur.)
• Adâleti bilmeyen, kurt yavrusunu emziren keçiye benzer. (Kendi helâkini hazırlar.)
• Adâlet nedir? Meyve ağaçlarını sulamaktır. Zulüm nedir? Diken sulamaktır.
• Kadı (hâkim) kalben rüşvet almaya karar verirse, zalimi mazlumdan ayırt edemez.
• İnsanı yücelten bilgidir. Fakat bilgi, canlı olmalı ve insanı değiştirmelidir. Yoksa sözde ve dilde kalmamalıdır. (İlmin irfâna dönüşmesi zarûrîdir.)
• Ecel, verileni almadan önce, verilmesi gereken her şeyi vermek gerekir. (Çâre, bol bol infakta bulunmak…)
• Hâl ile öğüt veren, sözle öğüt verenden iyidir. (Hâl ile öğüt veren, enerji tevzî eder.)
• İyi dostu olanın, aynaya ihtiyacı yoktur.
• Sen, anılması güzel olan bir söz ol. Çünkü insan, kendi hakkında söylenilen güzel sözlerden ibarettir.
• Nasıl ki Allâh’ın kudretinin sonu yoksa, onu anlatmanın da sonu yoktur…

• HZ. MEVLANA SÖZLERİ

• 

• İşte o büyük velîden, Kur’ân ve Sünnet ölçülerinin şerhi mâhiyetindeki hikmetli ifâdeler:

  Mevlânâ Hazretleri buyurur:

  “Kıyâmet günü; alacalı öküzler, yani kötü düşünceli kâfirler ve fâsıklar için korkunç bir kurban bayramıdır. O gün, öküzlere ölüm, mü’minlere ise bayram günüdür!”

  Mevlânâ Hazretleri buyurur:

  “Ay, geceye sabrettiği için apaydın oldu.”

  “Gül, dikenin arkadaşlığına katlanıp sabrettiği için, ona çok gü­zel bir râyiha ve latîf bir renk nasîb oldu.”

  Mevlânâ Hazretleri buyurur:

  “Şems bana bir şey öğretti:

  «Dünyada bir tek mü’min üşüyorsa, ısınma hakkına sahip değilsin!»

  Biliyorum ki yeryüzünde üşüyen mü’minler var; ben artık ısınamıyorum!..”

  Mevlânâ Hazretleri buyurur:

  “Dostlarınızı sıkça ziyaret ediniz. Çünkü üzerinde yürünme­yen yollar, diken ve çalılarla kaplanır.”

  Mevlânâ Hazretleri buyurur:

  “Sağlık, sıhhat, âfiyet ve huzur çağında herkes dosttur. Ama dert çağında, gam vaktinde Allah’tan başka eş dost nerede?!”

  Mevlânâ Hazretleri buyurur:

  “İnsanlarla dost ol. Çünkü kervan ne kadar kalabalık ve halkı çok olursa, yol kesenlerin beli o kadar kırılır.”

  Mevlânâ Hazretleri buyurur:

  “Bu seher benden ilham kesildi. Anladım ki vücuduma şüp­heli birkaç lokma girdi. Bilgi de hikmet de helâl lokmadan doğar. Aşk da merhamet de helâl lokmanın mahsûlüdür. Eğer bir lokmadan gaflet meydana gelirse, bil ki o lokma şüpheli veya haramdır.”

  “Nûr ve kemâli artıran lokma, helâl kazançtan elde edilen lokmadır.”

  Mevlânâ Hazretleri buyurur:

  “Ameli olmayan hikmetli söz, ödünç alınmış süslü elbise gibidir; bunu böyle bil!..”

  “Hâl ile öğüt veren, sözle öğüt verenden iyidir.”

  Mevlânâ Hazretleri buyurur:

  “Öyle bir abdest al ki, hiç bozulmasın.”

  Mevlânâ Hazretleri buyurur:

  “Öyle bir namaz kıl ki, hiç bitmesin.”

  Mevlânâ Hazretleri buyurur:

  “Âşığa beş vakit namaz yetmez. Beş yüz bin vakit ister.”

  Mevlânâ Hazretleri buyurur:

  “Ey kardeş! Sen, tefekkür ile hayat bulmalısın… Eğer tefekkürün gül ise, sen gül bahçesindesin. Tefekkürün diken ise, külhan kütüğüsün!”

  Mevlânâ Hazretleri buyurur:

  “Dünya nîmetlerle dolu olsa, fareyle yılan yine toprak yerler. Tahtanın içindeki kurt; «‒Kimin böyle güzel helvası var!» der.”

  “Merkep müşteri olup bir şey alacak olsa, elbette ham kavunu alırdı.”

  “İnsana, aradığı şeye bakılarak değer verilir.”

  Mevlânâ Hazretleri buyurur:

•  

  

  “Tohum toprağa düşse onun için «öldü» denebilir mi?..”

  “Ölüm gününde tabutum götürülürken, bende, bu dünyanın dert ve gamı var sanma! Dünyadan ayrıldığıma üzülüyorum zannetme!”

  “Sakın ola ki, öldüğüm için bana ağlama! «Yazık oldu, yazık oldu!» deme! Eğer ben yaşarken nefse uyup şeytanın tuzağına düşersem, işte hayıflanmanın sırası o zamandır!”

  “Cenâzemi görüp de; «Ayrılık, ayrılık!» deme! Bilesin ki o vakit, benim ayrılık vaktim değil, (Rabbimle) buluşma, yani vuslat vaktimdir!”

  “Beni toprağın kucağına verdikleri zaman sakın; «Elvedâ, elvedâ!» deme! Çünkü mezar, öteki âlemin, Cennetler mekânının perdesidir!”

  “Batmayı, gözden kaybolmayı gördün ya, bir de doğmayı gör! Düşün ki, Güneş’le Ay, batıp gözden kayboldukları zaman onların nûruna bir ziyan gelir mi?”

  “Bu hâl, sana; batmak, kaybolmak gibi görünse de, aslında doğmaktır, yeniden hayata kavuşmaktır!”