En bedbaht insan, merhametini zâyî edendir. Merhamet, insanlığın bu âlemdeki en büyük şâhididir. Merhamet gidince, insanlıktan da geriye pek bir şey kalmaz.
İlâhî hakîkatlerden habersiz, îmânın ilk meyvesi olan merhametten nasipsiz katı yürekli kimseler, insanlığı kendilerine sadece bir maske olarak kullanırlar. Böyleleri fikir olsa hakîkati öldürür; şâir olsa ruhları çürütür; ahlâk savunucusu kesilse ahlâkı mahvederler.
Hazret-i Mevlânâ buyurur:
“Böyleleri, eline bir gül bile alsa, o gül başkalarına diken olur. Bir dostun yanına gitse, onu yılan gibi sokar.”
Kısaca bunlar, birer gönül kâtilidirler…